Blog van Annelies
Annelies is 22, heeft Asperger en studeert Japans in Duitsland. Voor de NVA schrijft ze over studeren met autisme in het buitenland.
Het was donker buiten en uit de lucht viel de regen met bakken naar beneden. Na wat overwogen mogelijkheden ging ik toch met de fiets op weg naar het station. Daar aangekomen heeft de eerste trein al vertraging en ik zit er nog niet eens in. Staan in de trein omdat ik geen stoel had gereserveerd en alle anderen wel, maar niemand had mij een memo gestuurd met dat het beter was om dat ook te doen.
Een uur later dan gepland, kom ik aan bij het gebouw. Ik moest in de ‘je-ticket-heeft-een-probleem-rij’ die ellenlang was. De rij werd verwerkt door één vrouw die, vol in de stress, via een computer iedereen afging. Na eindelijk mijn ticket te hebben ontvangen liet ik, overprikkeld door alle kleine aanrakingen van allerlei voorbijgangers, een paar tranen mijn ogen verlaten en ging ik naar de zaal. Net als bij de conferentie in Amsterdam was 80% van het publiek vrouw waarvan waarschijnlijk de ene helft moeder van A en de andere helft werkend in de zorgsector. Prettig, die voorspelbaarheid.
Het was fantastisch. Van begin tot het eind. Tony Attwood vertelde met zoveel humor, gevoel, oprechtheid. Ik zag hem als een deur tussen de Neurotypical en autistische wereld, als een tolk voor onze verschillende talen. Hij kon zo goed uitleggen over hoe autisme werkt en hij helpt mensen met autisme op zo’n geweldige, oprechte manier. Na afloop vluchtte ik naar hem toe om, als een echte fan, zijn handtekening op ‘mijn bijbel’ te krijgen. Was ik daar, kon ik nauwelijks woorden vormen door de brok in mijn keel, ik voelde dat mijn huidskleur zich had omgezet in rood, ik probeerde niet te gaan huilen. Ik kon er net uit krijgen dat dit echt een van de beste momenten van mijn leven was. Een handtekening, foto en zijn advies dat ik psychologie moest gaan studeren – om de wereld voor mensen met autisme een beetje beter te maken – rijker, verliet ik de zaal weer. Omdat het geluid in het gebouw met al die mensen zo indringend was, liep ik constant met mijn koptelefoon op. Ik luisterde naar muziek om de geluiden te verdringen en om niet te overprikkeld te raken. Hierdoor heb ik maar met één persoon gepraat, een moeder van een jongen met autisme. Moeders (en vaders) van autistische kinderen is echt een soort op zich, hoe ze zichzelf door en door informeren met boeken van ‘mijn kind is anders en dat is oké’, opkomend en vechtend voor hun kind tegen ‘onwillende’ en onwetende juffen, meesters, docenten en anderen. Ik vind het mooi om te zien.
Volgende week ga ik naar een Asperger zelfhulpgroep in Frankfurt. Ik voel me erg gestrest en ‘alleen in mijn eigen soort’ de afgelopen dagen, dus ik heb wat ontspanning nodig bij ‘mijn eigen club’. De mail van de betreffende contactpersoon alleen al gaf mij tranen van blijdschap en pure herkenning en erkenning. Mijn verwachtingen zijn wederom hooggespannen en ik verheug me ontzettend.
Ondertussen in Heidelberg. Ik heb nog geen bericht ontvangen dat ze een ‘Paten’ voor me hebben gevonden en langzaam bekruipt mij het gevoel dat ik hier wellicht toch niet helemaal op de goede plek zit. Mijn autistische brein ‘verzet’ zich tegen interpreterende vragen, invullingen van andermans bedoelingen en tussen de regels doorgelezen tekst. Sommigen zeggen wel dat mensen met autisme ‘blind zijn’ voor bijvoorbeeld ‘tussen de regels door lezen’. Maar hoe kan ik blind zijn voor iets wat er niet is? In conclusie: Als je je soms alleen voelt in de NT-mensenmassa zoals ik me dat soms voel, ga dan op jacht naar lotgenoten, waar je ook bent. Vaak is er wel een zelfhulpgroep te vinden en lukt dat niet, zoek dan op facebookgroepen of richt er zelf eentje op.
Annelies van der Hout
