Coronatijd en autisme voor mij echt een grote ramp, omdat het gestructureerde leven en dagbesteding weg valt. Sinds maart zit ik in een soort van sociaal isolement. Ik zie wel mijn begeleiding en soms mijn ouders of een vriendin, maar dat is maar heel even en verder zit ik thuis.

Boodschappen doen is op dit moment een soort van overlevingstocht geworden. Niet alleen door de maatregelen van afstand houden van voor-, achter en zijkant, maar ook door alle prikkels. Mijn gehoor is in de supermarkt echt een ramp: ik hoor alle geluiden en kan ze niet filteren! Plus alle mensen die er lopen en de keuzestress van het boodschappen doen. Als ik naar de winkel ben geweest moet ik 1 uur uitrusten om weer bij te komen, want ik ben daarna erg moe.

Daarom kook ik nu niet meer zelf, omdat boodschappen mij te veel prikkels geven. Koken is uitbesteed aan een maaltijdservice. Wel koop ik zelf ontbijtspullen en voer voor mijn cavia’s.

Vervoer

Ik heb geen auto, scooter of brommer, dus ik moet alles doen op de fiets of met de bus en de trein. Mijn familie wil mij wel rijden, maar die wonen niet hier in de buurt om mij weg te brengen. En ik wil niet afhankelijk zijn van mijn familie. Op dit moment is het taxivervoer echt heel beperkt, omdat Valys niet rijdt en regiotaxi te beperkt is en voor mij te onvoorspelbaar.

Als ik mijn punthoofd leeg wil maken moet ik wandelen of fietsen. Maar ook dat is nu een soort overleving, want naast alle geluiden en opletten in het verkeer moet ik nu ook nog opletten dat ik genoeg afstand houd. Weer een extra ding erbij is erg vermoeiend. Ik begrijp dat het nodig is, maar het is echt vervelend.

Mondkapje

Verder zit ik veel thuis, vooral binnen ook al heb ik een grote tuin. Van zon heb ik namelijk extra last, dus ik mag niet te veel in de zon zitten. Door de coronacrisis komen geluiden extra hard binnen. Ik woon naast het spoor en dat is nu extra vervelend omdat ik de trein in mijn huis hoor rijden met alle geluiden van buiten. Daardoor slaap ik slecht en heb ik een vol en druk hoofd. Ik zit nu op eigen verzoek aan de medicatie, omdat het anders te veel is en ik snel boos word of te overprikkeld.

Nu de regels versoepeld worden en per 1 juni de trein en bus weer normaal rijden, zie ik erg op tegen het verplichte mondkapje. Dat is wéér een extra prikkel, ik heb al last van het gevoel van mijn kleren. Bovendien heb ik buiten ook al oordopjes of mijn koptelefoon op. Het doet zeer achter mijn oren en mijn bril beslaat ervan. Door al deze prikkels is het voor mij heel vermoeiend om ergens met het openbaar vervoer heen te reizen. Ik geloof dat ik niet de enige ben die er last van heeft. Als je autisme hebt, moet je alles wat je ziet, ruikt, hoort, voelt en proeft verwerken in je brein. Dat is heel vermoeiend.

Meer lezen? Hier vind je de andere blogs!