Ter gelegenheid van de benoeming van Sander Begeer tot hoogleraar Diversiteit en Autisme, vond vrijdag 20 mei een symposium plaats bij de VU in Amsterdam. Sprekers Jasper Wagteveld, Birsen Basar, Elijah Delsink en Annemiek Koster hielden een persoonlijk verhaal over hun autisme.
Zo vertelde Jasper hoe inclusief zijn dorpsschool eigenlijk was. ‘Ik had een vreemde motoriek en had heel veel moeite met de pengreep. Daarvoor had ik fysiotherapie nodig. Toch hoorde ik er gewoon bij.’ Hij kreeg zijn diagnose op zijn 12e en versleet zeker honderd hulpverleners. ‘Eerst gaf ik mijn autisme van alles de schuld. Tot er een hulpverlener tegen me zei: ‘Je kunt dan wel autisme hebben, maar je bent ook gewoon een klootzak.’ Daarna ben ik me heel erg gaan ontwikkelen. Autisme is geen handicap, maar het is ook geen superpower. De waarheid ligt ergens in het midden.’ <Bekijk zijn presentatie en luister naar zijn verhaal>
@Ivo Ketelaar Fotografie
Birsen Basar vertelde over haar eenzame schooltijd. ‘Mensen zijn vaak niet duidelijk. Na vijf cursussen snap ik nog steeds niks van vriendschappen.’ Vlak voor haar afstuderen kreeg ze de diagnose, op haar 21e. ‘Dat deed me niks, want ik wist er niks van. Dat is inmiddels veranderd, mijn hyperfocus is nu autisme. Ik geef veel presentaties en praat heel veel met Turkse ouders. Ik ga stage lopen bij het NAR en doe mijn afstudeerscriptie over autisme in andere culturen. Wat ik nu heb bereikt, had ik 10 jaar geleden niet kunnen denken!’ <Bekijk haar presentatie en luister naar haar verhaal>
Vso-onderwijs op vwo-niveau
Elijah Delsink ervaart zijn autisme als een jeukend label. ‘We mogen wel een vogel zijn, zolang we maar niet willen vliegen. Onze grootste beperking is de niet-aangepaste samenleving’, stelt Elijah. Bij een ‘nee’ als antwoord, begint het voor hem pas. Die vasthoudendheid brengt hem ver. Zo pleit hij voor vso-onderwijs op vwo-niveau en richtte hij de studentenvakbond voor het speciaal onderwijs op, LBVSO. <Bekijk zijn presentatie en luister naar zijn verhaal>
@ Ivo Ketelaar Fotografie
Late diagnose
Annemiek Koster kreeg haar diagnose pas toen ze zestig was. ‘Ik begreep de wereld niet en andersom. Ik werd onzeker en zocht daardoor steeds bevestiging. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen. Door anderen te imiteren, kon ik omgaan met ongeschreven regels’, vertelt ze. De diagnose zorgde voor opluchting en erkenning. ‘Ik heb meer last van die late diagnose, dan van het autisme zelf’. Graag zet zij zich met haar persoonlijke ervaring in voor EVA (Expertgroep Vrouwen en Autisme): een groep vrouwen met ervaringskennis die zich richt op thema’s die vrouwen met autisme belangrijk vinden. <Bekijk haar presentatie en luister naar haar verhaal>
@Ivo Ketelaar Fotografie
