Dagvoorzitter
Dagvoorzitters op het NVA AutismeCongres 2018 zijn Drs. Iris Bonnema en Prof. dr. Wouter Staal.
Iris Bonnema (1987, Asperger, ADD, DCD en Dyslexie) is dagvoorzitter van het NVA AutismeCongres 2018, samen met kinder- en jeugdpsychiater Wouter Staal. Bonnema studeerde geneeskunde en werkt op dit moment als administratief medewerker bij het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.
‘Er waren al langer vermoedens van autisme, maar pas in het eerste jaar van mijn studie geneeskunde kreeg ik op 18-jarige leeftijd mijn officiële diagnose. Het komt er in het kort op neer dat mijn opleiding mij ontmoedigde om arts te worden in verband met mijn sociale vaardigheden. Anders dan vroeger wordt daar tijdens de opleiding geneeskunde tegenwoordig veel aandacht aan besteed, net als aan communicatie. Na afloop van het eerste studiejaar had ik 58,5 van de 60 punten behaald. Het 1,5 punt dat ontbrak betrof het vak communicatie-attitude.
Mij werd duidelijk gemaakt dat ik de opleiding alléén af kon maken als ik zou kiezen voor het zogeheten ‘vrije doctoraal’, zonder co-schappen. Dat heb ik toen gedaan want ik wilde heel graag op de opleiding blijven. Daar heb ik achteraf gezien geen spijt van, maar het gevolg is wel dat ik nu geen basisarts ben. En onderaan mijn doctoraal-diploma staat: ‘Geeft geen toegang tot de klinische fase’.
Ik ben nu administratief medewerker bij het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Voor de afdeling Dijkzigt houd ik me bezig met de DBC-registratie (Diagnose Behandel Combinatie) op het gebied van niertransplantaties en ATLS (trauma-opvang). Ik vind het werk leuk. Soms moet ik puzzelen op de informatie die artsen aanleveren, daarbij is het vaak handig dat ik zelf ook veel medische kennis heb.
Ik vind het prettig om mijn werk op een rustige plek te kunnen doen. Dat is voor mij sinds kort een grote uitdaging. In maart dit jaar is mijn afdeling verhuisd, ik zit nu op de 22ste etage van het nieuwe gebouw van het Erasmus Medisch Centrum. Het uitzicht over de stad is prachtig, maar de verhuizing heeft ook gezorgd voor minder positieve dingen: flexplekken. Er zijn nu 30 werkplekken voor 50 medewerkers – de meeste plekken bevinden zich in een enorme kantoortuin. Het idee is dat medewerkers om de beurt gaan vergaderen en dat er daardoor steeds plekken vrijkomen. Maar zo werkt het natuurlijk niet, want mensen laten hun spullen op het bureau liggen en houden zo de werkplek bezet.
Na de verhuizing heb ik aan mijn leidinggevende gevraagd of er rekening gehouden zou kunnen worden met het feit dat ik in verband met mijn prikkelovergevoeligheid een rustige plek nodig heb om goed te kunnen werken. Dat kon gelukkig, ik kreeg een vaste plek toegewezen in een kamertje met twee flexplekken. Het overgrote deel van de tijd werk ik met de deur dicht en de radio uit. Veel collega’s vinden dit heel moeilijk. Als ik wéér vraag of de radio uit mag of de deur dicht, dan ben ik in hun ogen ‘die zeurende collega’. Soms krijg ik vervelende reacties zoals: ‘Waarom moeten wij altijd rekening houden met jou?’ Onlangs kon ik gelukkig een soort van deal sluiten met twee collega’s die het niet erg vinden als de radio uit is en de deur dicht.
Toen ik door de Nederlandse Vereniging voor Autisme werd gevraagd om het congres te presenteren hoefde ik niet lang na te denken. Ik hoop dat ik hiermee kan bijdragen aan meer kennis op het gebied van autisme. Openheid over de diagnose werkt het beste, dat is in elk geval mijn ervaring. Tijdens mijn studie was ik één van de organisatoren van een symposium over studeren met een beperking. Eén van de workshops ging over ‘arbeidsmarkt en solliciteren’. Daar werd de discussie gevoerd of je bij je sollicitatie wel of niet moet vermelden dat je een beperking hebt. De conclusie was toen dat het beter is om het niet in het eerste gesprek te vermelden. Maar op deze manier vond ik ook geen baan, dus dat hielp blijkbaar niet. Aan mijn huidige werkgever heb ik het wel meteen verteld.
Ik kan mijn autisme in de weg laten zitten, maar ik kan het ook uitbuiten, er iets positiefs van maken. Wie weet wat het me nog brengt. Ik heb duidelijk mijn kwaliteiten. Ik ben bijvoorbeeld heel nauwkeurig. Vorig jaar zijn we begonnen met de migratie van het Electronisch Patiëntendossier-systeem van de afdeling transplantaties. Daar blijken her en der wel wat fouten in te zijn geslopen. Af en toe zie ik er dingen in staan waarvan ik denk: hoe kan je dat als arts nou zó opschrijven?’
Iris Bonnema studeerde geneeskunde en werkt op dit moment als administratief medewerker voor het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Daarnaast werkt zij op vrijwillige basis als patiëntenbegeleider in Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Bonnema heeft veel hobby’s: aquasport, harp spelen, zingen (in twee verschillende koren), kleding maken, klassiek ballet en historische dansen.
